Man, wat vliegt de tijd. Dit had een heel vervelende maand kunnen worden, maar op het laatste moment is alles toch helemaal weer goed gekomen. Ik heb wel flink in de stress gezeten. Aan het einde van mijn vorige blog liet ik weten dat de katsistent (Mimi, is haar naam) ziekjes was. Antibiotica sloeg maar niet aan, een röntgenfoto liet longen zien die er niet al te best uitzagen… De dierenarts was mij al aan het voorbereiden dat er een reële kans was dat Mimi longkanker had en dat ik haar moest laten inslapen. Vooral toen er ook uit labonderzoek geen bacteriële infectie naar voren kwam. Ze kreeg een prikje die haar hoestprikkel moest onderdrukken. Tien dagen later… niets meer. Geen hoesten, en langzaam werd ze weer haar knuffelige zelf. Toen ik weer naar de dierenarts ging, in principe voor herhaalmedicatie, was er niets meer op te merken.

Van “bacterie of kanker” naar “littekenweefsel of kanker” naar “niets aan de hand, maar ze is wel te dik”. Wat een enorme opluchting was dat! Hopelijk duurt het nog een hele lange tijd voordat ik afscheid moet nemen van de katsistent.

Het nieuws kwam ook op een mooi moment binnen: de woensdag voordat ik vertrok naar Arcen voor… Elfia! De beurzen mogen eindelijk weer doorgaan! En wat was het tof om op 18 en 19 september in Arcen te staan. Dat maakte het cirkeltje heel mooi rond. Elfia Arcen 2019 was waar ik te horen kreeg dat mijn boek uitgegeven zou worden, en nu was diezelfde beurs degene waar ik voor het eerst met mijn boek mocht staan. Het was super om met (potentiële) lezers te kletsen, mijn boek te verkopen en zelfs iemand op me af te krijgen om te laten weten wat ze van het eerste deel vonden.

De maandag na Elfia was ik wel helemaal gesloopt. Ik heb de hele dag half slapend doorgebracht. Gelukkig maar dat ik de hele week na Elfia vrij gevraagd had van werk. Even bijtanken, even alle indrukken verwerken, en natuurlijk ook weer lekker werken aan het vervolg op Inwijding. Er lag al wel een eerdere versie, maar met de dingen die ik in de redactie van boek 1 geleerd heb en een aantal veranderingen die  ik doorgevoerd heb moest er toch het een en ander gebeuren. Leuk hoor, als je besluit een interessant klein detail toe te voegen aan boek 1, en je zodra het verhaal naar de drukker gaat ineens bedenkt “wacht even… dat gaat een best grote invloed hebben op deel 2!”. Oeps. Terug naar de tekentafel en verwerken die handel. Het voordeel was wel dat de structuur en opbouw van boek 2 al klaar was. Daardoor heb ik behoorlijk snel alles kunnen verwerken, en kan ik nu beginnen aan deel 3! Of misschien wacht ik daar even mee. November is immers een hele mooie maand om een boek te schrijven. Of een begin te maken daarmee.

Funfact! Tijdens NaNoWriMo 2017 schreef ik de eerste versie van Inwijding. Tijdens NaNoWriMo 2019 schreef ik de eerste versie van het vervolg. Dus hoe leuk is het dan om dit jaar, weer precies twee jaar later, een eerste versie van deel 3 te gaan schrijven?

Als ik het voor elkaar krijg even een maandje niet te schrijven, heb ik weer extra veel tijd om boeken te lezen. Tijdens Elfia heb ik weer een aantal nieuwe Zilverboeken aangeschaft, en bij de aankomende beurzen wil ik die collectie nog wat verder uit gaan breiden. Je hebt immers nooit te veel boeken, alleen te weinig ruimte in de boekenkast! (En te weinig tijd om alles te lezen.)

Tot de volgende!

De katsistent heeft deze maand nog geen adviezen, maar ze zegt wel hallo!